Dit blog werd geschreven door Anne-Marie Brouwer.

Ze komt uit Syrië, heeft negen kinderen en wordt dit jaar 40. Via de zee kwam ze naar Europa en nu zit ze in een AZC in Zutphen. Naar school is ze nog nooit van haar leven geweest en nu haalt ze alles uit de kast om Nederlands te leren. Haar eerste woordjes komen er vol overtuiging uit. Ze is trots op wat er allemaal al lukt.

Ze is ook een van de deelnemers aan de eerste cursus Healing, Resilience en Empowerment die IAHV in Nederland organiseert. Ze doet mee met 200 procent inzet. Elke yoga-beweging zuigt ze in zich op. Vol enthousiasme gaat ze aan de slag met haar ademhaling. De ogen stevig dichtgeknepen. En na iedere oefening zien we iets meer van haar brede glimlach verschijnen. Als we vragen hoe het was, gaat haar duim steevast omhoog. “Goed,” zegt ze.

Als trainers zitten we er in het begin nog wat onwennig bij. We hebben in september een speciale opleidingsweekend gevolgd en we zijn goed voorbereid. Het papier met het programma ligt als een veilig baken tussen ons in. Deze eerste training is speciaal voor vrouwen en we verzorgen voor hen drie dagen achter elkaar een programma van twee uur. Daarna volgt een wekelijkse ‘terugkom’. We doen spelletjes, yoga, ademhalingsoefeningen en meditaties. En tussendoor proberen we wat kennis over te brengen. Best lastig zonder tolk en met maar een paar deelnemers die Engels spreken.

We zien hoe de meeste dames zich langzaamaan ontspannen. De blikken worden meer open, de ogen weer helder. De schouders zijn minder opgetrokken. Er wordt gelachen, we maken foto’s en er worden vragen gesteld. Het slapen gaat beter en we begrijpen dat het geleerde direct wordt doorgegeven aan alle thuisgebleven mannen. We oefenen nog een keer met de ujjayi-ademhaling en met de bhastrika. Het gaat goed.

Er zijn ook dingen waar we nog even aan moeten wennen. Niet alle dames zijn er de hele tijd, er zijn allerlei afspraken tussendoor en het Brabants kwartiertje duurt hier vaak 30 minuten. Sommige deelnemers houden het na de eerste dag voor gezien, ander haken aan op dag twee of komen pas op dag drie binnenwaaien. Ook staan er regelmatig kinderen aan de deur die toch écht even wat van hun moeder willen.

Maar we gaan onverstoorbaar door. We hebben een kleine vaste kern die we in korte tijd zoveel mogelijk handvatten willen meegeven om hun stress te verminderen en het energieniveau op te krikken. En wat wordt er door deze dames hard gewerkt en over grenzen heen gestapt. Alleen al het feit dat ze drie dagen lang ongestoord kunnen genieten van tijd voor zichzelf is een cadeautje. Als afsluiting eten we zelfgebakken appeltaart en iedereen krijgt een afgedrukte groepsfoto van de eerste dag. We spreken af om de komende maanden elk maandag een ‘follow up’ te geven. We gaan nóg een keer met elkaar op de foto, de duimen gaan omhoog. Het is goed!