Dit blog is geschreven door Julika Marijn

‘Ik ga een stilteweek doen’, antwoord ik deze zomer als mensen me vragen of ik nog op vakantie ga. ‘Bedoel je echt een hele week NIET praten?’, reageren mensen nogal verbaasd en me vreemd aankijkend. ‘Nou eigenlijk vijf dagen nuanceer ik dan’, ‘want op de eerste dag praat je nog wel en op de laatste dag ook weer, maar daartussen ben je inderdaad stil.’ Ik weet inmiddels uit ervaring dat het zo gaat; het is niet mijn eerste stilteweek.

Ik en mijn eigen mind

Ik ga voor dit soort retraites altijd naar het Zwarte Woud in Zuid-Duitsland, bij het Art of Living centrum, in een groot authentiek gebouw wat begin 1900 nog een populair kuuroord was. Inmiddels doe ik al jaren stilteweken, maar ik heb er ook een gekke verhouding mee. Ik zie er meestal voor aanvang enorm tegenop en wil de reis dan het liefst annuleren (heb ik ook een paar keer gedaan), maar eenmaal in die stilte, vind ik het ongelooflijk heerlijk en mis ik het praten helemaal niet. Het is een week met mezelf. Ik en mijn eigen mind.

Prana

De dag begint steevast met yoga, ademoefeningen en meditatie. De frisse berglucht stroomt tijdens de sessies door de open ramen naar binnen. Het omhoog brengen van je prana, je levensenergie, daar gaat het om. Want hoe hoger het prana-niveau in je lichaam, hoe beter je state-of-mind. Om uit te leggen wat prana is gebruik ik soms het voorbeeld: aan het strand of in een bos wil je diep inademen en krijg je energie terwijl je in bijvoorbeeld de IKEA na een half uur al bekaf bent. Dat is het verschil in prana.

Tijdens het ontbijt hoor ik alleen het geluid van bestek om me heen en zoek ik een lekker plekje in de tuin om mijn fruitpapje op te eten. Mijn zintuigen lijken te worden aangescherpt door de stilte, ik hoor de geluiden van langszoevende insecten en proef veel beter wat ik eet. Het effect van eten met meer aandacht (waardoor je ook meer prana uit je voeding op schijnt te nemen). Tot mijn mind weer afglijdt naar een gedachte en – dat is het grappige van een stilteweek – ik ben me er eerder van bewust wanneer ik ‘afdrijf’. Soms is er wel even de neiging om iets te zeggen, in een impuls, omdat we het zo gewend zijn. Maar leven zonder het sociaal beleefde gebabbel vind ik heerlijk.

Drop the past

Tijdens de geleide meditatiesessies overdag gaat het erom om iedere keer je bewustzijn terug te brengen naar de adem en naar verschillende plekken in het lichaam. Bijvoorbeeld naar het puntje van de neus, waar veel zenuwen samen komen. Soms ben ik ineens ontzettend moe en val ik even weg (lees: in slaap). En dan weer heb ik gedachtes over bijvoorbeeld mijn ex, over wat ik wil gaan doen als ik terugben en over dat familielid waarmee het contact niet lekker loopt. Tussen de meditaties door is steeds een kennisblokje en krijg je bijvoorbeeld handvatten over hoe de geest werkt. Ik heb het al honderd keer gehoord: drop the past, maar dit keer lijkt het pas écht tot me door te dringen. Ik ben me bewust hoe vaak ik denk aan de periode met mijn ex en wat ik daar moeilijk aan vond. Dan gaat mijn hoofd analyseren en heb ik voor de duizendste keer het hele scenario weer beleefd. Wat een waste of time! Het verleden komt nooit meer terug en je kunt er niets meer aan veranderen. Ik besluit op te houden met dat gepieker.

Betoverend

Op de een of andere manier vliegen de dagen gevuld met meditaties om en wordt mijn hoofd steeds rustiger en mijn lichaam energieker. Tijdens de wandelingen in mijn eentje door de prachtige, bijna geëxplodeerde groene natuur (de prana druipt hier zowat van de bomen) neem ik veel meer waar dan normaal. En op de laatste dag is het zelfs magisch: ik zie als betoverd het wonder alsof ik het voor het eerst zie; hele mooie piepkleine paarse bloemetjes, een slakkenhuis op het pad en het zonlicht dat speelt door de bomen. Het was er natuurlijk altijd al en er is niets nieuws onder de zon. Maar dat moment was zo vol van…, ja van wat? Prana, liefde, vrijheid…

Als verlichting is dat je de wereld aldoor zo ziet, dan lijkt me het wel wat. Maar zo ver is het nog niet. Eerst een lekkere cappuccino drinken. Want die heb ik deze week echt ongelooflijk gemist.