Dit blog werd geschreven door Saskia Niessink.

God? Er werd bij ons thuis nooit over het geloof of over God gesproken en naar de kerk gingen we niet. Ik stelde me God voor als een man met een lange, grijze baard die op een grote wolk zat, naar beneden keek en met een bestraffend vingertje schudde als je iets verkeerds deed. Het geloof heeft voor mij altijd iets engs gehad. Op mijn vakanties bezocht ik wel vaak de plaatselijke kerkjes. Grotendeels omdat het vaak mooie gebouwen zijn, maar vooral ook om de stilte en de rust te ervaren. Of was het misschien ook om iets te vinden waarnaar ik op zoek was?

Het verlangen naar een stiltecursus is groot. Het is al weer (te) lang geleden en ik heb veel behoefte aan de rust. De eerste twee dagen voel ik mijn vermoeidheid. Maar al snel voel ik me dankbaar voor deze minivakantie. In de pauzes maak ik eindeloze wandelingen door de bossen met zijn oude bomen, kronkelpaadjes en kabbelende beekjes. En daar, geloof het of niet, heb ik God ontmoet. Hij lacht me toe vanuit de zonnestralen die door het bladerdak schijnen, Hij fluistert mij toe met het ritselen van de bladeren, Hij laat mij voelen dat ik Liefde ben.

Eén en al Liefde die ik zie in een kikker die voor m’n voeten wegspringt, in de beschermde orchidee die ik in het gras ontdek, in het warme zand dat ik onder mijn blote voeten voel.

Eén en al Liefde die ik zie in jou, in mij, in ons allemaal. Het gevoel is zó groots, zó diep, dat het bijna pijn doet en tranen van ontroering springen in mijn ogen.

Nu weet ik dat God bestaat. Hij zit in mijn hart. En daar koester ik Hem …